Ana akım iktisadi paradigma işsizliğin ortaya çıkma sürecini insan iradesinin yanı sıra tıpkı iktisadi krizlerde yapıldığı gibi kapitalizmin bir anomalisi, konjonktürel olarak dengeden sapmanın ve dışsal şokların bir sonucu olarak ele almaktadır. Ancak işsizlik kapitalist üretim biçimine mündemiçtir. Dolayısıyla kapitalizmin varlık koşulu ve mutlak bir yasasıdır. Zira işçilerin çalışma standartlarının (ortalama çalışma saati, ücret seviyesi, sendikalaşma düzeyi, toplu sözleşme hakkı vb.) belirlenmesinde işsizlik oranlarının yüksek etki gücünden bahsetmek mümkündür. Aynı zamanda sermaye, faal olarak işe koştuğu emekçilerim yedeğini (işsiz yığınları) üretim faaliyetinin devamlılığı açısından her zaman bulundurmak zorundadır. Bununla birlikte işsizlik oranları, iktisadi sistemin gönenç ya da kriz dönemlerinde farklılık sergileyen ve önem seviyesi her ekonomi için yüksek olan makroekonomik göstergelerden biridir. Ayrıca işsizliğin, ekonomik yönünün yanında sosyal ve siyasal hatta psikolojik taraflarının (maliyetlerinin) olduğu gerçeği söz konusu olguyu farklı disiplinlerin araştırma odağı haline getirmiştir.
Çalışmanın amacı, seçilmiş OECD ülkelerinde 1980 sonrası dönem için emek üretkenliği, ortalama çalışma saatleri ve işsizlik oranları arasında herhangi bir nedensellik ilişkisinin olup olmadığını incelemektir. Çalışmanın temel iddiasıysa, teknolojik ilerlemelerin işçilerin çıkarları doğrultusunda kullanıldığı takdirde ortalama çalışma saatlerinin düşürülmesine yardımcı olacağı ve bunun da işsizlik oranlarının azalmasına katkı sağlayacağıdır. Bu çerçevede elde edilen bulgular, işsizlik oranı ile çalışma saatleri arasında çift yönlü nedensellik ilişkisinin varlığına işaret ederken, emek üretkenliğinden de işsizlik oranına doğru tek yönlü nedensellik ilişkisinin ortaya çıktığını göstermiştir.
