İnsanlık tarihi, ekonomik gelişmelerin bir yansıması olarak çeşitli emek modellerini deneyimlemiştir. Ancak, çocuk emeği ve sömürü, bu modellerin en karanlık ve etik açıdan tartışmalı olanlarından biridir. Sanayi Devrimi ile birlikte endüstrileşme sürecinin hız kazanması, büyük fabrikaların yükselmesi ve ticaretin artışı, düşük ücretler ve kötü çalışma koşulları altında çalışmaya razı olan çocukları hedef almıştır.
Günümüzde, birçok ülkede çocuk emeği konusunda ilerlemeler kaydedilmiş olsa da, özellikle gelişmekte olan ülkelerde ekonomik zorluklar nedeniyle çocuklar hâlâ düşük ücretli işlerde çalışmaya zorlanmaktadır. Tarım, tekstil ve hizmet sektörlerinde çocuk emeği endişe verici bir boyutta devam etmektedir.
Amartya Sen'e göre, çocukların potansiyellerini kullanmaları, temel haklarına saygı gösterilmesi ve toplumların sürdürülebilir kalkınmasını desteklemek kritiktir.
Türkiye, 30 yılı aşkın süredir çocuk işçiliğiyle mücadelede ilerleme kaydetmişse de, hâlâ 700.000'den fazla çocuk ekonomik faaliyetlere dahil edilmektedir. COVID-19 salgını, depremler ve enflasyon gibi faktörler, çocuk işçiliğiyle mücadele çabalarını olumsuz etkilemiş ve kazanımları tehdit etmiştir.
Depremlerin etkisiyle, çocuk işçiliğine sürüklenme riski artarken, işverenler için çocuk işçiliği cazip bir seçenek olarak kalmaktadır. UNICEF, KOBİ'lerin bu konuda önemli bir rol oynadığını vurgulayarak, deprem sonrası yeniden yapılandırma faaliyetleri kapsamında bu işletmelere özel ilgi gösterecektir.
UNICEF Türkiye, çocuk işçiliğini ortadan kaldırma taahhüdünü sürdürmekte ve çocukların ve ailelerin refahlarını artırmak için entegre sosyal koruma müdahalelerini desteklemeye devam etmektedir. Çocuk işçiliğinin temel nedenleriyle mücadele, kaliteli eğitime ve sosyal hizmetlere erişimi teşvik etme amacıyla çabalara devam ederek, toplumsal, ekonomik ve hükümet düzeyinde işbirliği içinde hareket etmektedir.
